Brillenman

Op 24 augustus 1974 kreeg ik mijn eerste bril. 3 jaar was ik toen. Mijn ouders hadden een paar weken daarvoor te horen gekregen dat ik een stevige oogafwijking had. Op de dag na de verloren WK finale vertelde de oogarts dat hun zoon plus 8 had. Mijn ouders konden dus op zoek naar een opticien. En dat werd Greving & Greving. Zomaar een brillenzaak in Emmen. Waarom ze eigenlijk voor die winkel kozen weet ik niet. In ieder geval niet om de prachtige collectie design kinderbrillen. Die was er namelijk nog niet in de jaren 70. Mijn eerste brilletje was de Lada onder de brillen. Degelijk, functioneel en vooral heel lelijk. Een standaard montuur met extreem dikke glazen. Zo dik, dat ik niet tegen de zon in mocht kijken.

Naar mate ik ouder werd deed het begrip 'brillenman' zijn intrede in huize Schoemaker. De brillenman was de persoon die je bril weer rechtzette. Bijvoorbeeld als er een bal op gekomen was. Of wanneer je gevallen was. Ik was een druk en levendig kind en kwam dus vaak bij de brillenman om het montuur weer recht te laten zetten. De jaren verstreken en mijn tweede, derde, vierde en vijfde bril werden ook gekocht bij Greving & Greving.

De reden dat mijn ouders daar in 1974 klant werden is denk ik puur toeval. Maar ik weet wel precies waarom ze klant bleven. Het zal in 1981 of 82 zijn geweest dat ik op een zaterdagmiddag tijdens een partijtje voetbal met mijn vriendjes een strakke voorzet wilde koppen. De bal kwam hard op mijn bril en een van de pootjes vloog van de bril af. Ik huilend naar huis. Mijn moeder boos; het was immers zaterdagmiddag half zes. En Greving & Greving was al gesloten en een weekend zonder bril was geen optie. Plus 8! Tegen beter weten in belde ze toch het nummer van onze brillenman. "We zijn gesloten, maar als u nu direct naar de winkel komt, zetten we het pootje er weer aan", was het antwoord. "Dit is immers een noodgeval."  Mijn ouders zijn altijd klant gebleven.

En ik ook. Nu, jaren later, ben ik nog altijd een vaste klant bij Greving & Greving. Bovendien heb ik ook voor nieuwe klantjes gezorgd. Onze zoon en dochter hebben namelijk de ogen van hun vader. Allebei een dikke plus afwijking. Gelukkig zijn er nu wel mooie kinderbrillen. Al zijn die natuurlijk wel wat duurder. Dat is ook de reden dat mij vriendin en ik geen derde kind willen. Met nog een brildrager erbij gaan we failliet!

Iedere week komen we trouw in de winkel om de brillen weer recht te laten zetten door de brillenmannen en brillenvrouwen. We voelen ons wel eens bezwaard, maar de brilletjes worden altijd weer met een glimlach hersteld. Onze kinderen zijn er kind aan huis en hun eerste woordjes waren  'Gerrie' en 'Han' in plaats van papa en mama. En ondanks de herrie van onze kids wordt iedere keer de deur weer vriendelijk opengehouden bij het verlaten van de zaak.

Ik verwacht dan ook dat ik de rest van mijn leven klant zal blijven bij Greving & Greving. Al hoop ik dat het moment van mijn volgende bril, de onvermijdelijke leesbril, nog heel ver weg is.

Oh oh.....

Als marketing- en communicatieadviseur heb ik het afgelopen jaar veel ondernemers gesproken. Het leuke is dat iedere ondernemer een verhaal te vertellen heeft. Sterke verhalen meestal. Vaak humoristisch, soms tragisch, maar altijd boeiend. Ondernemers maken namelijk altijd wel wat mee. Een van de ondernemers vertelde dat zelfs de meest vervelende zakelijke situatie na een aantal jaren een stoer borrelverhaal wordt. Als je tenminste leert van je fouten. Een bijna faillissement is vandaag vervelend, maar morgen een sappig verhaal. Ik was het niet helemaal eens met deze stelling, maar het deed me denken aan een akkefietje van een paar jaar geleden, waar ik nu hartelijk om kan lachen. Toen niet. Samen met mijn toenmalige collega had ik een website gemaakt met humoristische Internet spelletjes.

Het waren eenvoudige games die aan alle kanten rammelden, en het vooral van de humor moesten hebben. Zo kon je dartpijltjes gooien op Barney, een online haartransplantatie uitvoeren bij Gerard Joling en braken op Frans Bauer. Het hoogtepunt was het spelletjes Tubbie Terror, waarin je met een uzi de Teletubbies kon neermaaien. Tikkeltje gewelddadig, maar ach, het was een geintje. Bovendien vond ik het wel terecht dat de onnozele wezentjes eens hard werden aangepakt. Het spel sloeg in als een bom. Ik kreeg reacties uit de hele wereld. En net toen ik dacht dat ik wereldberoemd zou worden, ging het mis.

Op het ANP verscheen het dreigende bericht dat de BBC, eigenaar van alle Teletubbie rechten,  juridische stappen wilde nemen tegen de maker van het gewelddadige spel. Tegen mij dus. Het nieuwsbericht verscheen de volgende dag in alle kranten, stond op alle grote nieuwssites en werd zelfs kort op CNN besproken. Een collega sms-te me vanaf zijn vakantieadres zelfs dat het BBC-bericht op de voorpagina van de Bankok Post stond. Ik was wereldnieuws. En doodsbang. De grote BBC zocht mij. Ik zag mezelf al voor de rechter staan in Londen en daarna wegkwijnen in een Britse cel. Had Engeland eigenlijk nog strafkolonies? En hoe zat het met de doodstraf?

10 seconden na het lezen van het BBC nieuws, had ik het spel al van de site gehaald. Zo hadden wij het natuurlijk nóóit bedoeld. Ik was natúúrlijk geen echte Teletubbie hater. Tinky Winky vond ik een prima gozer en sommige van mijn beste vrienden waren Teletubbies.  Ik heb een week slecht geslapen, wachtend op de genadeklap uit Engeland. Maar het bleef stil. Van de BBC heb ik nooit meer wat vernomen. Wel van de Teletubbies, maar dat is een logisch gevolg van het ouderschap.

Navigatiesystemen storen!

De aarde krijgt vrijdag te maken met de zwaarste zonnestorm in jaren. En daardoor gaan navigatiesystemen storen. Op zich niets nieuws. Navigatiesystemen storen mij namelijk al jaren. Vooral tijdens de vakantie. Afgelopen zomer hadden wij een caravan geboekt in Toscane. De autorit verliep vlekkeloos dankzij de Tom Tom. Het systeem berekent de snelste route en weet precies hoe je moet rijden. Dat lijkt natuurlijk mooi, maar is slecht voor het vakantiegevoel.

Wij mannen willen namelijk zelf bepalen hoe we moeten rijden. Elke man weet dat zijn vrouw niet kan kaartlezen. Dat is genetisch bepaald. Gemiste afslagen, de kaart ondersteboven of een verkeerde snelweg. Kortom fout gereden. Stom, stom... En dan lossen wij het probleem op. Met liefde. Wij mannen zijn redders in nood, want wij kennen de weg. Overal en altijd. Ook dat is genetisch bepaald. Maar dankzij mevrouw Tom Tom is dat stukje mannen-vakantie plezier nu aan het verdwijnen. ‘Over 200 meter rechtsaf', zegt een zelfverzekerde vrouwenstem. ‘De linkerbaan volgen' roept ze triomfantelijk. Haast provocerend. En ze heeft gelijk. Het navigatiesysteem heeft namelijk altijd gelijk.

Dat is allemaal prachtig, maar niet tijdens mijn vakantie! Van mij mag er daarom een speciale Tom Tom Holiday Edition komen, waarin mevrouw Tom Tom nerveus lachend zegt dat ze denkt dat we de verkeerde afslag hebben genomen. Of dat we volgens haar een stukje terug moeten. Of gewoon, dat ze even wil stoppen om te plassen. En dat ze daarna zwijgt, Doof Tom. Heerlijk lijkt me dat,die rust. Stilte door de storm, de zonnestorm.